Antiquarenbeurs Mechelen
Exhibitor
Antiquariaat Tanchelmus B. V.Van Vaerenberghstraat 51-53
2600 Berchem
Belgium
Contact
Walter Van den BerghPhone
+32 (0)496 80 81 92 +32 (0)496 80 81 92Website
www.tanchelmus.be
DE VREE-DE DOOD VAN EEN CRITICUS
DE VREE-DE DOOD VAN EEN CRITICUS
1963, Eén tweezijdig gestencild pamflet waarin wordt afgerekend met de stamvader van de avant-garde.
"De jongeren ergerden zich aan De Vree's paternalistische opstelling en zijn omgang met de door hem vroeger zo verafschuwde officiële kringen. De Vree, die altijd al gedroomd had van een grote avant-gardebeweging en enkel omwille van zijn politieke verleden jaren in de marge had vertoefd, was zich wellicht van geen kwaad bewust. Ten huize van Adriaan Peel werd niettemin besloten een weinig boeddhistisch-onthechte daad te stellen. Ben Klein, Adriaan de Roover, Tony Rombouts (van het blad Stuip), Peel en Emile 'S Jongers (van Filmgroep 58) ondertekenden een grotendeels door Klein geschreven pamflet met de veelzeggende titel 'De Vree - de Dood van een Criticus'. 'Het was een verschrikkelijk stuk scheldproza getuigt De Roover een kwarteeuw later, een afrekening in maffia-stijl. De reacties waren hevig. De ondertekenaars werden op hun beurt bestookt met verwijten en beledigingen. Nooit is er in de Vlaamse literatuur met zoveel vuiligheid gesmeten als in de zomer van 1963." Geert Beulens uit "Van Ostaijen tot heden".
De Vreede moord van Nijlen, dichters en schilders op de vuist.
Paul De Vree (1909-1982) behoorde tot de generatie neo-experimentele Vlaamse dichters die bekend staat als de Vijfenvijftigers. Dan hebben we het over o.a. Paul Snoek, Gust Gils en Hughes C. Pernath van het tijdschrift Gard Sivik en Adriaan De Roover, Paul De Vree en Ivo Michiels van De Tafelronde(1955-1063). Beide tijdschriften benadrukten de parallellen tussen concrete poëzie en schilderkunst.
In het tweede nummer van de achtste jaargang van De Tafelronde gaf de steeds autoritairder wordende mede-stichter De Vree de volledige vrijheid aan kunstenaar Jef Verheyen om zijn theorieën over een ?essentialistische schilderkunst? te verkondigen. Dat was niet naar de zin van redacteurs als De Roover, Ben Klein, Adriaan Peel en Tony Rombouts, die bikkelhard met hem afrekenden in het pamflet ?De Vree, de dood van een kritikus?. De tekst besluit: ?Wij doen niet mee. Wij willen proper zijn. Wij willen niet sociaal blinken. De VENT Paul De Vree is gestorven. Wij hebben hem begraven.?
Wat volgde was een buitensporig hevige polemiek tussen leden van de Vlaamse avant-garde onderling waarin zich ook beeldende kunstenaars mengden. Enkele Antwerpse schilders, leden van de Nieuwe Vlaamse school, onder wie Vic Gentils, Guy Vandenbranden, Paul Van Hoeydonck en Dan Van Severen, zetten zich op hun beurt af tegen collega Verheyen en diens literaire kompaan De Vree in het pamflet De Vreede Moord van Nijlen, waarvan de titel verwijst naar de bloedige moord op een pastoor in het gelijknamige dorp in de 19de eeuw, een zaak die toen veel schandaal veroorzaakte.
Nu kwam het wel vaker tot confrontaties tussen nochtans gelijkgestemde kunstenaars. Het belette niet dat leden van de Nieuwe Vlaamse School nog geregeld samen ten toon stelden. Tussen De Vree en Vandenbranden bijvoorbeeld werden nooit definitief bruggen opgeblazen. Maar tussen De Roover en zijn voormalige mentor De Vree kwam het nooit meer goed. De dichter trok zich in 1963 terug uit het literaire leven. Pas in de jaren ?80 gaf hij in een terugblik toe dat hij de inspanningen van De Vree niet altijd naar waarde geschat had en in zijn pamflet van destijds te brutaal met hem had afgerekend. Helaas werden de scherven niet gelijmd voor het overlijden van De Vree in 1982.
"De jongeren ergerden zich aan De Vree's paternalistische opstelling en zijn omgang met de door hem vroeger zo verafschuwde officiële kringen. De Vree, die altijd al gedroomd had van een grote avant-gardebeweging en enkel omwille van zijn politieke verleden jaren in de marge had vertoefd, was zich wellicht van geen kwaad bewust. Ten huize van Adriaan Peel werd niettemin besloten een weinig boeddhistisch-onthechte daad te stellen. Ben Klein, Adriaan de Roover, Tony Rombouts (van het blad Stuip), Peel en Emile 'S Jongers (van Filmgroep 58) ondertekenden een grotendeels door Klein geschreven pamflet met de veelzeggende titel 'De Vree - de Dood van een Criticus'. 'Het was een verschrikkelijk stuk scheldproza getuigt De Roover een kwarteeuw later, een afrekening in maffia-stijl. De reacties waren hevig. De ondertekenaars werden op hun beurt bestookt met verwijten en beledigingen. Nooit is er in de Vlaamse literatuur met zoveel vuiligheid gesmeten als in de zomer van 1963." Geert Beulens uit "Van Ostaijen tot heden".
De Vreede moord van Nijlen, dichters en schilders op de vuist.
Paul De Vree (1909-1982) behoorde tot de generatie neo-experimentele Vlaamse dichters die bekend staat als de Vijfenvijftigers. Dan hebben we het over o.a. Paul Snoek, Gust Gils en Hughes C. Pernath van het tijdschrift Gard Sivik en Adriaan De Roover, Paul De Vree en Ivo Michiels van De Tafelronde(1955-1063). Beide tijdschriften benadrukten de parallellen tussen concrete poëzie en schilderkunst.
In het tweede nummer van de achtste jaargang van De Tafelronde gaf de steeds autoritairder wordende mede-stichter De Vree de volledige vrijheid aan kunstenaar Jef Verheyen om zijn theorieën over een ?essentialistische schilderkunst? te verkondigen. Dat was niet naar de zin van redacteurs als De Roover, Ben Klein, Adriaan Peel en Tony Rombouts, die bikkelhard met hem afrekenden in het pamflet ?De Vree, de dood van een kritikus?. De tekst besluit: ?Wij doen niet mee. Wij willen proper zijn. Wij willen niet sociaal blinken. De VENT Paul De Vree is gestorven. Wij hebben hem begraven.?
Wat volgde was een buitensporig hevige polemiek tussen leden van de Vlaamse avant-garde onderling waarin zich ook beeldende kunstenaars mengden. Enkele Antwerpse schilders, leden van de Nieuwe Vlaamse school, onder wie Vic Gentils, Guy Vandenbranden, Paul Van Hoeydonck en Dan Van Severen, zetten zich op hun beurt af tegen collega Verheyen en diens literaire kompaan De Vree in het pamflet De Vreede Moord van Nijlen, waarvan de titel verwijst naar de bloedige moord op een pastoor in het gelijknamige dorp in de 19de eeuw, een zaak die toen veel schandaal veroorzaakte.
Nu kwam het wel vaker tot confrontaties tussen nochtans gelijkgestemde kunstenaars. Het belette niet dat leden van de Nieuwe Vlaamse School nog geregeld samen ten toon stelden. Tussen De Vree en Vandenbranden bijvoorbeeld werden nooit definitief bruggen opgeblazen. Maar tussen De Roover en zijn voormalige mentor De Vree kwam het nooit meer goed. De dichter trok zich in 1963 terug uit het literaire leven. Pas in de jaren ?80 gaf hij in een terugblik toe dat hij de inspanningen van De Vree niet altijd naar waarde geschat had en in zijn pamflet van destijds te brutaal met hem had afgerekend. Helaas werden de scherven niet gelijmd voor het overlijden van De Vree in 1982.